Jo VERBRUGGHEN

uit zijn openingsrede in het “Oud Hospitaal” te Aalst

April 1978

 

 

ROLAND MINNAERT erotiseert. Hij bindt lef aan leven, durf aan gelukzaligheid. Droom en deining, dood en liefde bindt hij tot androgyne gestalten waaruit hij het leven wekt, de eeuwigheid en dubbelslachtige betovering van de huiver. De agressie maakt deel uit van de uitgebeelde zachtheid en het geweld der gewelddadige overweldiging wordt andermaal door de mildheid van de metafoor en tover ingedijkt. De fictie maakt deel uit van dit geopenbaarde leven waarin de vrouw als gezellin tot beeld beperkt en tevens tot beeld herheven wordt. Verweer en overgave zijn de zich ontdubbelende schaduwbeelden van eenzelfde zachtaardig universum en tevens van een onverdraagzaam en hardnekkig gevecht. Het requiem der liefde is slechts de keerklank van die gebaldheid die hij over een twintigtal taferelen tot een opmerkelijke en meesterlijke serie heeft vermenigvuldigd.

 

De vraag te weten of fotografie al dan niet tot het domein van de kunst behoort, is overbodig. De fotografie maakt sedert haar ontstaan, sedert haar ontdekking, honderdvijftig jaar geleden, deel uit van het milde domein van de kunst en de kunstmatigheid, van de wereld van de artisticiteit, van de subjectiviteit, van de leugen.